vrijdag 31 oktober 2008

30 oktober 1969...


21 JULI . Om drie minuten voor vier in de nacht ,heeft de amerikaanse astronaut Neil Armstong ,voet gezet op de maan”Dit is een klein stapje voor een mens maar een reuzensprong voor de mensheid” aldus ’s werelds eerste maanbezoeker.. Even later werd hij gevolgd door zijn college Edwin Aldrin.. en ........
.....
EDDY MERCKX wint voor de eerste maal de Ronde van
Frankrijk.Gans België was in de ban van deze gebeurtenis


Van toen is ook bij ons de belangstelling gegroeid voor het wielrennen . Ieder uitzending (als er tijd voor was natuurlijk) meer nog dan voor Rik Van Looy zaten we op het puntje van onze stoel te supporteren voor ons nieuwe idool die Eddy was. Verliezen mocht niet. Hij was onze held.
Van supporteren gesproken .
Ali contra Frazier; opstaan ’s nachts om 2 uur. En maar stil hopen dat die grote mond van Ali wat kleiner zou worden en er eens langs van zou krijgen. Achteraf toegegeven. ALI was de grootste en krijgt nooit een navolging.
30 october 1969. HET DRAMA:Zoals reeds beschreven in “ ODE AAN ONS MA” ontviel ons Bonneke op 30 october ,een enorme leegte nalatend...................
Vandaag , dag op dag is het precies 39 jaar geleden ......

Groetjes ,
Ma en pa

zaterdag 25 oktober 2008

De muilkorf


Ons Luka kan nauwelijks overweg met scherts of ironie. Volgend gesprek (gekibbel) illustreert dat:


Huguette: "Jawel!"

Marc: (spreekt of protesteert op hondse wijze)

Huguette: "Ik zal subiet uwe muilkorf weer moeten aandoen he!"

Luka: "Droeg papa vroeger ne muilkorf?

Waar ligt die nu dan?

Dan kunnen we Eliot hem aandoen..."

vrijdag 24 oktober 2008

Carine in Roemenië

Reisverslag Roemenië:

Van 25/06/’08 tot 30/06/’08 brachten Aysim Akpinar verpleegkundige afdeling Heusden (lid van de werkgroep multiculturele verpleging) , Inge Kindt HVPK afdeling Maasmechelen, Carine Ogiers van de dienst Nursingbegeleiding drie WGK wagens naar onze collega’s van het “Crucea Alb Galbena” van Roemenië. Hier volgt hun avontuurlijk reisverslag.

Dag 1, woensdag: vertrek vanuit Genk:
Na een stevig ontbijt, dat mr. Bijnens zorgvuldig en in zijn bureau voor ons had klaargemaakt en met nog enkele extra koffiekoeken onder onze arm, stapten we in de “auto’s” voor Roemenië. Deze “dieselkes” werden door JP Truyen helemaal perfect in orde gemaakt voor een tocht van (meer dan….blijkt later) 2200 km. We laadde de auto’s vol met speelgoed, dat bij Inge op de afdeling werd ingezameld (Carine onze gemeenschappelijke interieurverzorgster kon het niet laten al dat “nog goed” speelgoed mee te geven, bedankt Carine!). In de sfeer van een multiculturele sust Aysim ons dat “regen (water)” een symbool is dat ons reisavontuur goed zal verlopen. Als ervaringsdeskundige en gewapend met “dé GPS van Koen”, rijdt Inge voorop. Carine en Aysim hoeven haar spoor maar te volgen. En dat doen ze: pittig, snel of beter nog… af en toe zelfs gewaagd.
Na 1000km op onze teller, beslisten we om in het zuiden van Oostenrijk (Osiachersee) een bedje en een eetplaats te zoeken. We vinden een gezellig verblijf (See Juwel) met ontbijt, maar helaas is er maar slaapplaats voor 2 personen? geen probleem, een extra noodbedje op onze kamer en het probleem is opgelost. Inge stelt zich kandidaat om in het “fakirbedje” te slapen, waarvoor onze dank Inge! De wegpiraten sliepen als marmotten!

Dag 2, donderdag: richting Hongarije?
Met een stevig Oostenrijks ontbijt achter onze kiezen, en met een trots “gevoel” dat we goed voor waren op ons programma, volgden we de “GPS van Koen” (volledigheidshalve moeten we ook nog zeggen dat we flink moeite hebben moeten doen opdat Inge niet in Die Ossiacher See zou springen).
We vertrouwden op de GPS zijn goede ideeën, maar helaas hielt hij geen rekening met het feit dat we ons binnen de Europese grenzen moeten houden (tenzij je een reisvisum hebt!). Een reis via Kroatië en Slovenië, grensproblemen in Servië (we mochten er gewoon niet binnen, tenzij we een toeristenvisum kochten van 564 euro pp) en ruzie met de GPS later, geraken we uiteindelijk toch in Hongarije, om zo in de late uurtjes dicht aan de grens van Roemenië een slaapplaats te zoeken. Daar ging onze droom, om Boekarest vrijdag vroeg te bereiken. De kilometers die we in nu nog moesten doen, zijn heel wat lastiger, want de Roemeense wegen die hoofdzakelijk secundair zijn, bevinden zich in slechte staat, men is wel volop bezig de wegen te moderniseren en te repareren, waardoor er dan weer veel wegenwerken zijn, met files tot gevolg..
Nog een kleine anekdote: vlak voor Baja in Hongarije draait Inge een piep klein dorpje binnen, de GPS leidt ons via kleine straatjes en zegt dan plots: “ neem nu de veerpont!” …… Daar stonden we dan voor één of andere rivier… Gelukkig zijn Hongaren vriendelijke mensen en legden ze ons uit hoe we via de “baan” in Baja geraken.
Hotel Duna op het prachtige plein in Baja lacht ons toe (Baja: ook de Hongaarse Provence genoemd).

Dag 3, vrijdag: Boekarest via Sibiu?
Na een hevige regenbui die nacht, was het plezant om in de koelte te rijden. De hitte van afgelopen dagen konden we best missen. Om 10.30u staken we de grens over in Roemenië, zonder enig probleem? De grenswachters kijken wel altijd raar op, naar drie vrouwen, elk afzonderlijk rijdend in een witte Ford Fiësta, en… “alleen oud speelgoed aan te geven?”
Enkele wegenwerken (en uren) later, stoppen we bij een familiaal wegrestaurantje om een goede salade met gebakken patatjes, recht uit de tuin, te eten Dit is na onze koekjesmengeling in de auto onze overlevingsmaaltijd geworden. De Roemenen vinden het maar raar, zo geen vlees? Rare mensen die toeristen….
Ondertussen belt Mikaëla (diensthoofd Wit-Gele-Kruis in Sibiu, afdeling Vlaams Brabant) onophoudelijk, of we toch niet op onze weg willen passeren via haar afdeling, om haar mooie stad te laten zien (culturele hoofdstad 2007), en wat dingen te bespreken. We beslissen samen om dit te doen, en rijden om 18 u Sibiu binnen, waar Mikaëla ons door de stad loodst. Na een blitsbezoek aan dit mooie stadje en een 11/12 bespreking later, zetten we koers richting Boekarest.
Het wordt donker, en we moeten nog 300 km rijden, door de Transsylvanische Alpen (zuidelijke Karpaten). Gezien de vele wegenwerken en de verkeersdrukte, houden we tegen middernacht uitgeput een “spoedvergadering”: wat gaan we doen? rijden we door of zoeken we een slaapplaats? We zijn wel moe, maar we proberen na een dosis Red-Bull toch door te rijden. Bij de eerste tekenen van te grote vermoeidheid, zouden we onmiddellijk stoppen.
Na een spelletje Russische roulette door de bergwegen in het donker en met de hulp van de Red-bull, bereiken we om 2.30u in de ochtend (eigenlijk nog behoorlijk fris) eindelijk Boekarest ! bedankt Red-Bull en bedankt Inge en Carine voor de aanmoediging om door te gaan, wat een grensverlegging zeg.. een euforisch gevoel! Tot onze grote verbazing maar blij eindelijk een bekende te zien wachtte Mr Bijnens ons op aan het hotel, (er moet toch iemand zijn om onze koffers binnen te dragen hé?). We werden onthaald als heldinnen, enfin.. dat gevoel hadden we zelf toch toen we na een slaapmutsje naar ons bed gingen.

Dag 4, zaterdag: op ronde in Boekarest:
Na een korte nacht, stonden we klaar (met onze werkschorten in de hand) om “onze” auto’s af te leveren en mee op ronde te gaan met de verpleegkundigen. Mariuca (directrice WG* Roemenië) wachtte ons op aan de ingang van het hotel. Hendrik Van Gansbeke (verpleegkundige en Algemeen Coördinator WGK Vlaanderen) was ook van de partij, hij keek er samen met ons naar uit om mee op ronde te gaan.
De afdeling in Boekarest is gevestigd in de kelder van het Universitair Ziekenhuis, en heeft 30 verpleegkundigen in dienst. De 3 Fiësta’s zijn heel welkom, want de drie oudste auto’s zijn dringend aan vervanging toe (20jaar oud!). na een rondleiding in de afdeling mogen we elk met een verpleegkundige mee op ronde, wat ons allemaal opvalt is dat toiletzorg door de familie wordt gedaan, waardoor de verpleegkundigen enkel technieken uitvoeren zoals inspuitingen, verbanden ea., met gevolg dat we natuurlijk erge wonden tegenkomen. Bij ons zien we deze wonden veel minder dankzij de preventie tijdens de toiletzorgen. Wat ons bijblijft, is de armoede die je ruikt en ziet in de oude en grijze versleten flatgebouwen. Men woont er kleinbehuisd, maar altijd gezellig, met meerdere mensen samen. In de namiddag brengen we een bezoek aan het Universitair Ziekenhuis van Boekarest, het is precies alsof we 50 jaar terug in de tijd gaan, en dan is dit ziekenhuis nog één van de modernere versies.
Aangezien we morgen richting Targoviste ( filiaal van WG*Limburg) vertrekken, genieten we ‘s avonds nog van een stadsbezoek in Boekarest. We bezoeken enkele (bijzondere) orthodoxe kerkjes en eten in een typisch Roemeens restaurant (ooit nog een kerk). Met veel vleesgerechten op tafel en op de achtergrond een Roemeense dansgroep, kan er na een half litertje Roemeens bier, samen met het folkloregroepje wel een dansje af….

Dag 5, zondag: Bezoek aan Targoviste
‘s Morgens staan we weer klaar met onze koffers om te vertrekken naar Targoviste, zo’n 80 km verder. Het is zondag vandaag en er wordt beslist om het rustig aan te doen en Targoviste te verkennen. We beginnen met een bezoek aan de 27m hoge Chindia-toren (zonsondergangtoren), die gebouwd is in opdracht van (jawel, hij heeft echt bestaan) “Vlad Dracula” hij leefde in de 14de eeuw. Dracula was ooit Prins van deze stad. Omdat hij graag het bloed van ratten dronk werd hij wereldberoemd als vampier …
En namiddag krijgen we een vrije dag, we kunnen met ons drietjes op eigen houtje de stad verkennen en een plan smeden om Mariuca te bedanken voor haar gastvrijheid. Na weer veel te veel en lekker eten en een echt Roemeens trouwfeest op de achtergrond, kruipen we vroeg in (een veel te warm) bed, want morgen bezoeken we de afdeling van “ons filiaal”, en mogen we weer mee op ronde in de voormiddag. En in de namiddag vertrekken we al weer richting België. Dus vroeg opstaan is de boodschap.

Dag 6, maandag: Vertrek naar huis:
Aan de ontbijttafel ging de GSM van Inge, Carine aan de lijn? bleek dat ze vastzat in de lift ! we vonden het al verdacht, zo’n oude lift ! dat moest eens verkeerd aflopen ! na toch een half uurtje werd ze door een knappe Roemeense technieker gered. Paniek? geen paniek….na zo’n avontuur zijn we van geen kleintje meer vervaard…. Net op tijd konden we weer mee op ronde vertrekken. De afd. van Sorin Stoica is een mooie afdeling en er zijn 6 verpleegkundigen in dienst, er werkt ook een arts. Ze hebben een eigen labo, waar bloed analyses kunnen gedaan worden, en er is ook een poupinel waar al het materiaal wordt gesteriliseerd, dit bespaart heel wat kosten. De verpleegkundigen bezoeken één maal per week een aantal sociale gezinnen. Ze verzorgen ook enkele patiënten in de bergen ( veel te ver voor ons om zo’n ronde mee te lopen). Er worden zo’n 92 voedselpaketten verdeeld tijdens de verzorging en eventueel nog andere boodschappen gedaan. Dat lijkt ons wel wat om bij één van ons volgende en langere ?? bezoeken mee te maken, we leggen dit idee zeker voor….
Aysim mag samen met Hendrik mee met Monika (de hoofdverpleegkundige) en Carine en Inge gaan mee met Julian en nog een andere verpleegkundige. In deze afdeling valt het ons op, dat er tamelijk veel infusen thuis worden gegeven, de verpleegkundigen blijven ondertussen ter plaatse. De afstand tussen twee patiënten is te groot om onnodige ritten te doen, en ondertussen is er toezicht moest er iets verkeerd lopen, krijgen we dan als uitleg. Het infuus werd gegeven als vocht toediening of om medicatie langs toe te dienen. Op die manier kunnen we maar 3 patiënten bezoeken, want we moeten op tijd zijn om ons vliegtuig te halen.
Met spijt in ons hart vertrekken we naar huis, deze keer veel sneller dan dat we gekomen zijn, en hopen stiekem op een vervolg van ons avontuur….

Eens weer thuis hebben we een rapportje geschreven waarin we op basis van onze ervaringen enkele aanbevelingen willen meegeven aan onze collega’s. Hopelijk hebben ze er wat aan. Het zijn het stuk voor stuk goed opgeleide verpleegkundigen maar die met beperkte middelen zorg moeten verlenen. Sinds de val van het communisme heeft het Roemeense gezondheidssysteem enkele veranderingen ondergaan maar onvoldoende. De openbare voorzieningen beschikken over weinig financiële middelen en zijn niet optimaal georganiseerd. Bovendien heeft het land te maken met een snelle vergrijzing. De gezondheidszorg is in handen van de ziekenhuizen en er bestaan weinig lokale voorzieningen. De ziekenhuizen werken niet altijd efficiënt en bieden niet de zorg die mensen nodig hebben en verwachten. Hopelijk verliezen onze Roemeense collega niet de moed en houden ze vol. Bijna alle patiënten die we bezochten en hun familie drukte ons op het hart hoe belangrijk die verzorging voor hen was. Op die manier konden ze thuis blijven in hun eigen vertrouwde omgeving die ze liever niet ruilde met het ziekenhuis….

…. Multumesc ( bedankt) voor de gastvrijheid en ”la revedere” hopelijk tot ziens!

Aysim, Inge, Carine

donderdag 23 oktober 2008

Wim Mertens


De wereld is klein. En Peer is nog een stuk kleiner. Maar Peer is wel groot genoeg om gaststad te zijn voor een concert van de beroemde minimalistische muzikant Wim Mertens, hetgeen geen toeval is. Mertens is immers afkomstig uit Peer. Zoals het ook geen toeval is dat je daar dan heel erg bekend volk tegen het lijf loopt, mensen met een mening.

woensdag 22 oktober 2008

Muis

Er woont een muisje in de Franco-Belge. Het loopt al een paar dagen op hoge pootjes door de gangen en het houdt zich op aan het rek met muizenvergif. Ik jaag het daar weg. Ik ben dat verschuldigd aan het muisdom. Ik denk dat ik door de verkoop van muizenvergif een massamoord op mijn geweten heb.
Onze twee Roemeense vrienden zijn weer in Gent. Ze kwamen ooit eens spelen op een van onze feestjes in juli 2006.

Ze komen na het spelen in de Gentse straten hun kleingeld bij me wisselen voor briefjes (honderd euro per dag gemiddeld, jaa). De ene spreekt niks dan Roemeens, de andere (harmonica) een beetje Engels/Frans/Duits. Echt weinig. Toch krijg je een en ander gezegd tegen elkaar op die manier. De man heeft bijvoorbeeld erectieproblemen (maakt het "onderarm met vuist" gebaar) en vroeg me of er hier in de apotheken geen natuurlijk middel voor bestaat. Viagra is geen optie zegt hij, want hij is een beetje hartlijder en neemt hiervoor Tertensif (toont me de blister). Ik zeg hem dat de natuurlijke middelen bedrog zijn en dat hij hier zijn karige centjes niet moet aan verspillen. Hij vertelt me nog dat hij het één à twee keer per week doet, en is 57 jaar oud.
Hij maakt zich ook een beetje zorgen over het cultureel niveau van de mensen tegenwoordig, ook in Roemenië. Ik zeg hem dat het onderwijs tijdens het communisme misschien wel kwalitatief beter was dan dat tegenwoordig in het oostblok, vooral als het over muziek gaat. Hiermee is hij het luidruchtig eens. De discipline in een totalitair systeem heeft zo zijn voordelen. Vroeger was het beter, zegt hij. Iedereen had wat hij nodig had. Nu zijn er een aantal rijke stinkerds die alles naar zich toetrekken.
Op pad maar weer. Hij kocht zich een plooistoeltje, een beetje last van zijn rug.

donderdag 16 oktober 2008

Sarah Palin en "the parrot sketch"



John Cleese over Sarah Palin. Funny, wat niet van dit kan gezegd worden, alhoewel...

woensdag 15 oktober 2008

Op de gang

Dat komt er van. Niet kunnen zwijgen.
Denk er aan, ik keur dit niet goed, ik keur het zelfs af. Maar ik wil het wel met u delen, zodat u mee kan lachen.
Ellen en Eliot, die schieten niet op. Ellen is een meisje in zijn klas. Ze heeft veel en weerbarstig haar.
De leraar vroeg, naar wie kijken jullie op, voor wie hebben jullie bewondering. Ellen zei die en die, maar mijn anti-held, dat is Eliot. Eliot zegt: En weet je naar wie ik opkijk, voor wie ik bewondering heb, voor de kam die elke ochtend door jouw haar moet.
De klas lag naar verluidt in een deuk, inclusief de leraar. Maar toch de gang op.

zaterdag 11 oktober 2008

Ganzenredder


De vaste klankman van de Antwerpse cameraploeg van de vrt-nieuwsdienst Johan Vanderjeugd riskeerde op 27 juni 2007 zijn eigen leven om dat van een familie Canadese ganzen te redden. Het ouderkoppel met zeven jongen probeerde ter hoogte van Haasdonk de E17 ‘te voet’ over te steken maar geraakte niet over de middenberm die met hoge betonnen New Jersey stootbanden is afgeboord. Het verkeer raasde tegen hoge snelheid langs de hulpeloze dieren en even zag het er erg beroerd uit. De cameraploeg merkte de onfortuinlijke familie ganzen op toen ze na een opdracht terug naar huis reed. Johan Vanderjeugd verliet zonder aarzelen de wagen, dwong de vogels de snelweg over en stuurde ze vervolgens veilig de weilanden in. Manu Vanderjeugd legde de levensgevaarlijke interventie van zijn broer op de gevoelige plaat vast.

Tourette

Het ging zo toen ze een tafelkleed bestelde, in haar bloemenschort met eronder een gebreide pull en haar afgezakte wollen sokken onder sandalen onderwijl haar niet gepoetste tanden blootlachend:
Tafelkleed, met violetjes, daar buiten.
Ik heb een grote tafel, twee meter.
Ik heb het nog bij u gekocht, vorig jaar, maar nu is het gescheurd.
Twee meter, moet ik hebben.
Twee meter, moet ik hebben. (ik snijd het kleed ondertussen af...)
Twee meter.
Ik heb het nog bij u gehad.
Ik heb het nog bij u gehad.
Vorig jaar.
Ik heb het nog bij u gehad.
Maar nu is het kapot. Gescheurd. Twee scheuren, hier en hier.
Twee meter.
Snij maar twee meter af.
Ik heb een grote tafel.
Vorig jaar heb ik ook twee meter gekocht.
Twee meter. (betaald en buitengaand...)
Twee meter is genoeg.
Ik heb het hier nog gekocht.
Twee meter...

Miet en Wilfried


Gisteren ook het verse koppel Miet Smet en Wilfried Martens gezien bij "De Keien van de Wetstraat"? Schoon hé? Er gaan al eeuwen geruchten over het feit of ze nu al of niet een koppel waren, ooit in een ver verleden. Dat is Wilfried misschien ondertussen al vergeten. Zoals hij ook de eerste zin van De Avonden van Reve vergat toen hij inzette met: "Ik zal het nooit vergeten, de eerste zin van ... heu", "De Avonden", schoot Ivan De Vadder hem te hulp. Doch daar bleef het te hulp schieten bij. Wilfried Martens bleef vingerknippend achter terwijl hij niet op die eerste zin kon komen die hij nooit zou vergeten.

Het was nog donker, toen in de vroege morgen van de tweeëntwintigste december 1946 in onze stad, op de eerste verdieping van het huis Schilderskade 66, de held van deze geschiedenis, Frits van Egters, ontwaakte.


Dit is de zin die Wilfried Martens glad van buiten kent. Hij zal hem nooit vergeten, alleen kon hij er even niet opkomen. Tekenen van verval, geëtaleerd op Canvas.

vrijdag 10 oktober 2008

Graancircels in L. bij G.


Dit is een verbrande plek in ons gazon. Is het een ufo die geland is in onze tuin? Is er sprake van graancircels in L. bij G. Neen, de waarheid is veel prozaïscher. Huguette heeft duizend en één dingen aan haar hoofd. Zo ging ze in de namiddag op pad om de kleintjes aan school af te halen. De pot die op het vuur stond was ze wel vergeten. Johan, de buurman, zag in zijn tuin abnormaal veel rook uit de buis van onze dampkap komen. En dat werd langsom meer rook die alsmaar zwarter zag. Johan belde naar Daniëlle op haar werk om haar te vragen Huguette of mij te verwittigen. "Het ziet er vrij ernstig uit!"sprak ze bezorgd aan telefoon. Ik verwittigde dadelijk de brandweer. Huguette stond op het moment dat ik haar aan de lijn had in het drukke verkeer vol van woede en machteloosheid aan te schuiven. Aan het kruispunt vlakbij de Blaesstraat sprong Eliot er uit met de sleutel van de voordeur op zak. Toen hij de deur opendeed ging hij een beetje opzij van de deuropening staan (n.a.v. het nieuws van de twee omgekomen brandweermannen), zich bewust van eventueel gevaar voor steekvlammen bij brandgevaar.

Er was rook. Veel rook. Maar geen vuur. Huguette pakte de gloeiende pan met dubbele handschoenen van het vuur en smeet ze op het gazon. De pan bevatte een dikke laag roetzwarte substantie waarin de gebakken kip helemaal niet meer te onderscheiden was. De brandweer was ondertussen ook toegekomen. Die deden nog eens plichtsgetrouw een ronde door het hele huis om er zeker van te zijn dat er niets smeulde. De rekening zal volgen.

woensdag 8 oktober 2008

Ulla


Hans:
"Ze was 8 weken toen Vera haar ging halen bij mensen in Wommersom. Ze wou graag een hondje, om mee te nemen naar bij mij in Tienen, als gezelschapsdier. Ze haalde haar precies op de dag dat Ulla Werbrouck goud behaalde op de Olympische spelen van Atlanta, zo komt ze aan haar naam.
3 à 4 jaar heeft ze hier in Tienen gewoond. We hebben er veel plezier mee gehad. Na 4 jaar ging Ulla mee naar Zepperen, want Vera had een vriend (Dirk) leren kennen. Maar omdat Ulla in Zepperen niet zo blij was, besloten Ma en Pa om haar te adopteren, en namen haar dus mee naar Wommersom. Daar had Ullake de fijnste tijd van haar leven. Maar Ullake is er niet meer. Ze had wat hartproblemen. Een bezoekje aan de kapper, de rit in de wagen, was wat teveel voor haar geworden. Haar hartje kon de stress niet meer aan.
Ocharme... die Ulla, We zullen haar missen,

Grtjs Hans..."